«دود ملایمی زیر طاق های ضربی و گنبدی کاروانسرای آجیل فروش ها لمبر می خورد و از دهانه ی جلو خان بیرون می زند. ته کاروانسرا چند باربر در یک پیت حلبی چوب می سوزاندند و گاه اگر جرئت می کردند که دستشان را از زیر پتو بیرون بیاورند تخمه هم می شکستند. پشت سرشان در جایی مثل دخمه سه نفر در پاتیل های بزرگ تخمه بو می دادند. دود و بخار به هم می آمیخت و برف بند آمده بود…»
این پارگراف اول « سمفونی مردگان» نوشته ی «عباس معروفی» است؛ رمان 350 صفحه ای نفس گیر! حیرت آور و شگفت انگیز از قلم یک نویسنده ی بی نظیر.
اگر علاقه دارید شاهکارهای ادبیات ایران را بخوانید این کتاب را فراموش نکنید. عباس معروفی در این کتاب غوغایی به پا کرده است که هشت و حیران می مانید که چطور!
شخصیت پردازی زیبا و زنده. تصاویر محسوس و درک شدنی که با واقعیت مو نمی زند. داستان رمان داستان مردی است به نام آیدین. سر نوشت تلخی دارد و شخصیتی به خصوص. از آن آدمهایی که همه دیوانه می نامند ولی آدم ترین هستند عاشق اند و دلسوز.
من بعد از دوبار خواندن این رمان هنوز هم می خواهم بخوانم و هر بار چیز جدیدی در آن کشف کنم و حیرت کنم از این داستان و از این نازِ قلم و این شخصیت دوست داشتنی.
از متن کتاب به انتخاب نگارنده:
« گفتم: استقامت داشته باش. آن ها زندگی تو را نابود کرده اند، ولی تو بعد از مرگ آیدا خودت را دار زدی. هنوز هم حاضر نیستی دست برداری.
گفت: حالا دیگر فرقی ندارد. خودم را رها کرده ام آب مرا ببرد. تو که خبر از دل من نداری.
اما داشتم. آدمی شده بود که حال و آینده اش را رها کرده بود و به گذشته ها چسبیده بود. دلمرده شده بود. تنهایی را بیش تر از همه چیز دوست داشت. همیشه بین برخورد و گریز، گریز را انتخاب می کرد و من اوایل خیال می کردم فقط از من می گریزد. اگر نمی آمد، فکر می کردم ایا حقم بوده، تنبیه می شوم؟ چرا بی اعتنایی می کند؟ داشتم کم کم اعتماد به نفس خودم را از دست می دادم، حس می کردم دیگر از دایره ی چرخان دنیا پرتاب شده ام. به خودم می گفتم: سورملینا مُرد.
اما بعدها دانستم که ذاتا این جور است. و می دانستم که دستم دارد. در رفتارش می دیدم، و یا سعی می کردم از حرکاتش چیزی پیدا کنم که بفهمم دوستم دارد. از آن سر شهر به خاطر من می آمد، ساعت ها روبرویم می نشست و حرف می زد…»
